+ Mijn Updates
+ Mijn Films
- Info
- Stemmen
- Kopen
- Statistieken
Drama / Misdaad|140 minuten / 112 minuten (VS cut version) / 134 minuten (International Media print)
3,54138 stemmen
+ Mijn stem
30 reacties
Genre:Drama / Misdaad
Speelduur:140 minuten / 112 minuten (VS cut version) / 134 minuten (International Media print)
Alternatieve titel:Obsession
Oorsprong:Italië
Geregisseerd door:LuchinoVisconti
Met onder meer:ClaraCalamai, MassimoGirotti en DhiaCristiani
IMDb beoordeling:
7,6(8.465)
Gesproken taal: Italiaans
On Demand:
Niet beschikbaar op Netflix
Niet beschikbaar op Pathé Thuis
Niet beschikbaar op Videoland
Niet beschikbaar op Amazon Prime
Niet beschikbaar op Disney+
Niet beschikbaar op Google Play
Niet beschikbaar op meJane
Plot Ossessione
Zwerver Gino krijgt een baan in een dorpsrestaurantje. Hij ontmoet er de mooie Giovanna en kan haar verleiding niet weerstaan. Zij is getrouwd, slechts voor het geld, met de vervelende Bragana. Giovanna krijgt Gino zover dat ze besluiten Bragana om te brengen, zodat ze er met het verzekeringsgeld van door kunnen gaan.
',nextArrow: '
',responsive: [{breakpoint: 767,settings: {slidesToShow: 2.2,slidesToScroll: 2}}]});});
70e in Top 100 beste films uit de forties
229e in Top 250 beste misdaad films aller tijden
En in 1 andere toplijst ⇒
Externe links
Volledige cast
Acteurs en actrices
Clara Calamai
Giovanna Bragana
Massimo Girotti
Gino Costa
Dhia Cristiani
Anita
Elio Marcuzzo
The Spaniard
Vittorio Duse
Police Officer
Michele Riccardini
Don Remigio
Juan de Landa
Giuseppe Bragana
Michele Sakara
Il Bambino (onvermeld)
', nextArrow: '
',responsive: [{ breakpoint: 767, settings: {slidesToShow: 2.7,slidesToScroll: 2 }}]});});
Video's en trailers
Reviews & comments
- 30 berichten
- 12 meningen
* denotes required fields.
* denotes required fields.
- 30 BERICHTEN
- 12 MENINGEN
zoeken in:
Vorige1Volgende
Ramon K
-
- 13575 berichten
- 0 stemmen
24 september 2003, 22:12 uur
De afgelopen dagen heb ik 3 films van de heer Luchino Visconti gezien. Ik ben begonnen met zijn debuutfilm 'Ossessione', een film over een tragische en obsessieve liefdesrelatie.
Ossessione's dikke troef is voor mij het uitmuntende acteerwerk; de charismatische Massimo Girotti spettert van het scherm als de mysterieuze zwerver Gino, een man die pardoes in een stomende liefdesrelatie terechtkomt en later met een groot schuldcomplex kampt, Clara Calamai is een beeldschone actrice die schittert in de rol van Giovanna, een vrouw die liefde, aanhankelijkheid en financiele vastigheid boven alles stelt. Juan De Landa speelt met verve de bulderende echtgenoot van Giovanna, een dikke naieve man voor wie status het hoogste goed is. De drie hoofdrollen zijn uitmuntend.
Visueel is Ossessione zeer degelijk, maar ik heb naast de intense close-ups van de geliefden (die de broeierige en erotische sfeer zeer zeker verhogen)geen echte hoogstandjes opgemerkt.
De muziek is prachtig maar niet altijd op zijn plaats; de muziek bestaat uit ijzige snerpende vioolklanken voor EN de thrillerelementen EN de passievolle romantische scene's. In het laatste geval werkt 't niet voor mij....het doet zelfs eigenaardig aan.
Maar het grote probleem van deze film is het magere plot in combinatie met de lange speelduur van de film (2 en een half uur); Het verhaal kan namelijk makkelijk in anderhalf uur verteld worden. Grote delen van de film zijn langdradig en saai en ook al worden er in deze scene's gedetailleerde beschrijvingen van allerdaagse bezigheden getoond, het kan me gewoon niet bevredigen.
Nog twee dingen:
- De finale van de film, waarin Giovanni noodlottig verongelukt en Gino radeloos voor zich uit staart is een geweldig stukje cinema!
- 1 plottwist pakte me totaal niet: Die korte nieuwe liefde van Gino, dat wordt veel te snel afgeraffeld. Je gaat toch niet binnen een paar uur van iemand houden? Laat staan er een gebroken hart aan over houden!
Al met al levert mijn eerste kennismaking met Visconti 3 sterren op.
Ramon K
-
- 13575 berichten
- 0 stemmen
26 september 2003, 13:27 uur
Visconti's Ossessione wordt trouwens als 'de opmaat van het na-oorlogse Italiaanse neo-realisme' beschouwd.
RemyBl
-
- 2262 berichten
- 4297 stemmen
17 augustus 2005, 22:45 uur
Een zoon van Mussolini, die toen de film uitkwam de baas was over de filmindustrie in Italie, flipte toen hij deze film zag in de bioscoop. De film werd geen succes in de bioscoop en de fascisten schijnen alle, behalve 1 kopie, vernietigd te hebben.
Gelukkig bestaat de film nog en kon ik het 62 jaar later nog zien. Erg onder de indruk ben ik echter niet echt, ik kan me voorstellen dat de film toendertijd erg schokkend was, maar dat is nu toch echt niet meer zo.
De film duurt zoals Ramon K als zei een beetje lang, maar het acteerwerk is goed en beelden dito.
3 *
NarcissusBladsp.
-
- 1630 berichten
- 600 stemmen
17 december 2006, 03:39 uur
Ik deel Ramon K's visie: de psychologie van de karakters is oppervlakkig. Desalniettemin is de sfeer goed getroffen mede door de desolate omgeving, maar ook de festiviteiten en de mooie muziek. Massimo Girotti doet, vooral als hij z'n pet op heeft, aan Brando denken. Aan de cast ligt het niet, maar de film blijft, zeker heden ten dage, hélaas wat vlak: alleen de relatie van "de artiest" met Gino komt intrigerend uit de verf: hij heeft opvallend veel zorg en belangstelling voor Gino.
Maar voor die tijd is het natuurlijk een (erotisch) vrijmoedige film. Ik twijfel tussen 4 en 3,5*...Ramon K's verhaal heeft me overtuigd: 3,5*
starbright boy (moderator films)
-
- 21663 berichten
- 4616 stemmen
11 februari 2007, 02:22 uur
NarcissusBladsp. schreef:
Massimo Girotti doet, vooral als hij z'n pet op heeft, aan Brando denken.
Ik had dezelfde associatie. Helemaal omdat Girotti wat kleiner acteert dan de rest van de cast, net als Brando in bijvoorbeeld A Streetcar Named Desire.
Het feit dat deze film als de eerste neorealistische films wordt beschouwd ligt 'm waarschijnlijk vooral in de locatieopnamen en in de portrettering van het zwerversmilieu van Gino. Duidelijk een richtingaanwijzer voor wat nog komen ging, maar het verhaal is stukken geforceerder en ken meer zijsprongen dan in de latere neorealistische films. Daardoor is Ossessione duidelijk wat minder. Psychologisch niet heel erg overtuigend en wat al te overdadige niet altijd goed gebruikte muziek. En inderdaad is het zo'n half uur te lang.
De acteurs zijn van grote klasse (zeker Girotti) en de film komt heel erg gedurfd over voor zijn tijd. Met al vreemdgaan, moord, een prostituee en een buitenechtelijke zwangerschap. De eindscene is prachtig en het feit dat een kind even daarvoor de relatie tussen de twee hoofdpersonen redt en een ander kind ze verraad is haast ironisch.
Ik hou het op een 3.5*, er is genoeg te genieten, maar ik verkies die andere eerste neorealistische film, I Bambini ci Guardano boven deze.
boerenpummel
-
- 1012 berichten
- 3570 stemmen
14 juli 2007, 20:48 uur
Puike rollen van Girotti en Calamai in deze Italiaanse voorloper van The Postman Always Rings Twice, die ik overigens vrijwel net zo goed vind als deze.
Visconti's eerste film is zeker niet zijn beste werk, maar is toch zeer zeker een prima film. Nu op naar Le Notti Bianche...
3,5*
Freud
-
- 10772 berichten
- 1153 stemmen
3 september 2007, 11:21 uur
Geen Visconti van het hoogste niveau, maar wel een verdienstelijk debuut dat waarschijnlijk wel ophef zal gemaakt hebben. De thema's van zijn volgende films zijn ook hier al duidelijk aanwezig, en eigenlijk vond ik ze hier zelfs beter uitgewerkt dan in La Terra Trema. De personages zijn veel menselijker, onuitstaanbaar menselijk zelfs af en toe, wat ertoe leidt dat ze weinig sympathie opwekken. Bragana is een sympathieke kerel, maar Gino en Giovanni komen erg egoïstisch naar voren, tonen weinig begrip voor elkaar, en veel liefde is er tussen hen eigenlijk niet te bespeuren (de enige scenes waarin dat wel zo is zijn, cynisch genoeg, de eerste ontmoeting en het einde van de film 🙂 ) Uiteraard is hun manier van doen wel te begrijpen (ze hebben nu eenmaal iemand vermoord, en dat is niet zo evident als veel andere films ons willen doen geloven), maar het komt de toegankelijkheid van de film niet ten goede. Eigenlijk is het pas tegen het einde van de film dat ik echt meegesleept werd, en dat bereikt zijn hoogtepunt bij de magistrale laatste beelden, die de film bijna richting 4 sterren weten te trekken. Dat ik het toch bij 3.5 houd, heeft te maken met andere factoren: de film is visueel eigenlijk maar zelden bijzonder, de acteurs blinken nooit uit (de Italiaanse uitbundigheid in latere Visconti-films zit er niet echt in, maar de acteurs zijn ook niet getalenteerd genoeg om de ingetogenheid vast te houden) en met uitzondering van enkele mooie scenes (de eerste onmoeting en alles daarrond, het feest in de taverne, het slippertje van Gino en het einde) sleept de film zich voort. Wat die spoiler in de vorige zin betreft: in het verhaal is dit inderdaad weinig ter zake en slecht uitgewerkt, maar ik vond het wel een prachtige scene: tussen deze twee werkte de magie wel helemaal 🙂. Een ander minpunt aan deze film is dat hij niet zo goed is als Visconti's latere neorealistische meesterwerken Bellissima en Rocco, daar kan de film op zich weinig aan doen, maar omdat de man heeft bewezen veel beter te kunnen, blijft deze een beetje achterop.
Ik was wel oprecht blij met het einde, ik vreesde nog even dat het min of meer goed ging komen, gelukkig wordt de neorealistische traditie van noodlottige eindes hier al aangezet. Dat noodlot vind ik in deze film erg fascinerend uitgewerkt: net als in La Terra Trema en Bellissima is het ook hier het gevolg van uitwendige factoren (ze zijn arm en de maatschappij staat niet toe dat daar verandering in komt, wat ze ook proberen) maar in deze film opvallend genoeg vooral van inwendige factoren: de personages verknoeien het cru gezegd voor een groot deel gewoon zelf. Ze zijn niet in staat van hun (kort durend) geluk te genieten, het is onder andere het geld dat hun relatie zwaar onder druk zet. Als kijker heb je het gevoel dat als ze wat meer rekening met elkaar gehouden zouden hebben, het allemaal wel goed was gekomen, en dat is een groot verschil met de communistische maatschappijkritiek in La Terra Trema. Maar deze film is ook meer dan een zuiver sociaal drama, het is vooral een romance met veel psychologische elementen, en de vergelijking kan dus ook niet helemaal gemaakt worden.
Het allerergste vind ik nog dat dit de laatste film van Visconti is die ik nog moest zien die in het normale circuit (lees: de bibliotheek) te verkrijgen is, ik heb werkelijk geen idee hoe ik de rest van zijn oeuvre te pakken moet krijgen zonder dure dvd's te gaan kopen. Want hij blijft voor mij nog steeds de beste Italiaanse (en met uitbreiding misschien zelfs Europese) regisseur, en dat deze film die status op zich niet verhoogd heeft, wil niet zeggen dat ik hem niet graag gezien heb!
Pure
-
- 770 berichten
- 0 stemmen
4 november 2007, 21:17 uur
De twee recensies van Ramon en Freud maken een recensie van mij overbodig; ik ben het volledig eens op een enkel puntje uit Ramon zijn stukje na:
Ramon K schreef:
Maar het grote probleem van deze film is het magere plot in combinatie met de lange speelduur van de film (2 en een half uur); Het verhaal kan namelijk makkelijk in anderhalf uur verteld worden. Grote delen van de film zijn langdradig en saai en ook al worden er in deze scene's gedetailleerde beschrijvingen van allerdaagse bezigheden getoond, het kan me gewoon niet bevredigen.
Dat Visconti juist uitgebreid de tijd neemt draagt naar mijn mening erg veel bij aan de sfeer. Het verhaal kán inderdaad in anderhalf uur verteld worden, maar dan zou deze film veel van haar charme verliezen.
Ramon K
-
- 13575 berichten
- 0 stemmen
4 november 2007, 21:58 uur
Het verhaal kán inderdaad in anderhalf uur verteld worden, maar dan zou deze film veel van haar charme verliezen.
Zou best kunnen hoor. In mijn herinnering sleepte het allemaal nogal wat her en der, maar ik zag de film dan ook 4 (!!) jaar geleden. Misschien wordt het eens tijd voor een herziening. 🙂
Celluloid Dreams
-
- 510 berichten
- 510 stemmen
2 februari 2008, 18:03 uur
Ik zou 'm eigenlijk eens opnieuw moeten kijken. Maar toentertijd vond ik dit met afstand de beste film uit de box (van homescreen). Ik kan me nog herinneren dat ik 'm een tijd lang in mijn top 20 had staan. Ik zou hem eigenlijk eens opnieuw moeten bekijken.
Co Jackso
-
- 21924 berichten
- 2768 stemmen
15 april 2008, 20:30 uur
Bij Ossessione ben ik vooral gecharmeerd van het eerste deel van de film. Visconti neemt hier alle tijd voor de karakters om zich voldoende te ontwikkelen. Het acteerwerk is hier van hoog niveau en ook zijn de sporen van het neo-realisme goed te ontdekken.
De tweede helft is iets minder, en deed mij teveel denken aan een film-noir in het algemeen. Het voelde iets teveel Amerikaans aan. Het einde maakt dan weer veel goed. Uiteindelijk heb ik een positief gevoel aan de film overgehouden, maar ik weet zeker dat Visconti nog veel beter kan en heeft gedaan.
Metalfist
-
- 12407 berichten
- 3964 stemmen
26 april 2009, 17:18 uur
Mijn 4e Visconti en gelijk ook de minste tot nu toe
Ossessione is Visconti's debuut en dat is er aan te merken. Hij zorgt hier al wel voor een knappe karakter ontwikkeling maar maakt het echter allemaal veel te langdradig. De film had misschien veel beter tot zijn recht gekomen als er toch een halfuur in gesnoeid was.
Zoals hierboven gezegd wordt het allemaal te saai vertelt. Tegen dat de moord op Bragana plaats vind ben je al in de helft van de film. Wat trouwens ook irritant was, maar daar kan de film zelf niets aan doen, is dat op de hoes een ander verhaal wordt weergegeven dan dat zich eigenlijk voordoet. Daar wordt nog gesproken over een chanteur en ook wordt er net zoals hier gezegd dat ze Bragana vermoorden voor de verzekeringspremie maar dat slaagt ook nergens op want Gino wist niets van deze verzekering...
Ook de acteurs sloegen een beetje tegen. Er was totaal geen chemie tussen Calamai en Girotti, op de prachtige eindscène na dan, maar je miste ook de sfeer die Visconti in zijn latere films wel weet te halen. Ook visueel slaagt het allemaal wat tegen en valt het zelfs in het niets tegenover een Notti Bianche of Gattopardo.
Maar dan verschijnt die geweldige eindscène dat toch heel veel goed maakt. Meer zelfs, het duwde de film dicht tegen de 4* aan. Eindelijk laat Visconti hier zijn kunnen zien waar ik in zijn andere films ook zo van hou. Prachtig hoe Giovanna vertelt over hun baby en hoe dat hun leven zal veranderen om dan uiteindelijk perongeluk de klif af te rijden waar Giovanna sterft en waar Gino toch wordt opgepakt door de politie.
3.5*
mister blonde
-
- 12523 berichten
- 5540 stemmen
24 juni 2009, 10:02 uur
Superieure verfilming van het boek (ten opzichte van twee latere versies die ik zag). De versie uit 1946 is ook aardig, maar wat Visconti goed heeft gezien waren de mogelijkheden op dramatisch vlak, terwijl de andere verfilmingen meer gericht zijn op het verhaaltechnische, zich richten op spanning en toe werken naar het eind. In deze film zit dat ook wel, maar komt veel meer naar voren hoe de hoofdrolspelers worstelen met een behoefte aan zekerheid aan de ene kant tegenover onrust aan de andere kant. Hoe ze vergeefs op zoek zijn naar een beter leven. Een film over jaloezie en een worsteling met schuldgevoelens.
Visconti maakt van deze film een opvallende mix van een film noir en neorealisme, maar is eigenlijk geen van beide. De rauwe acteerprestaties (zou Brando deze film hebben gezien) en de sfeerverhogende muziek maken de film af. Tegen het eind wordt de film haast surrealistisch (scenes op het strand) en raakte de film me echt. Heel dikke 4 sterren.
BenicioDelToro
-
- 4178 berichten
- 1391 stemmen
18 augustus 2009, 09:42 uur
starbright boy schreef:
De acteurs zijn van grote klasse (zeker Girotti) en de film komt heel erg gedurfd over voor zijn tijd. Met al vreemdgaan, moord, een prostituee en een buitenechtelijke zwangerschap. De eindscene is prachtig en het feit dat een kind even daarvoor de relatie tussen de twee hoofdpersonen redt en een ander kind ze verraad is haast ironisch.
Vergeet ook niet de homo-erotische spanning tussen Gino en 'Lo Spagnolo'. Denk dat dat misschien nog wel het meest gewaagde element was in dit tijd.
Lucsz
-
- 180 berichten
- 1375 stemmen
3 november 2009, 01:02 uur
Vanavond in de bioscoop gezien. Topfilm moet ik zeggen! Ook zo ongeveer het vroegste voorbeeld van neo-realisme, maar niet de film die het begin van de beweging veroorzaakte. Tevens mijn derde Visconti en ook de leukste om naar te kijken.
Goed geacteerd vond ik zelf, en dat is ook weleens anders in die neo-realisme films, over en weer geschreeuw en alleen maar okselhaar dat voorbij vliegt. In deze film was het alleen het rughaar dat me opviel. Jeuzus, wat een rukhaar heeft die gast he, het leek potdorie mijn opa wel.
Moest ook soms aan Brando denken en aan De Niro in Taxi Driver, die twee hebben deze film vast en zeker gezien.
pippo il buffone
-
- 2745 berichten
- 0 stemmen
28 mei 2010, 18:26 uur
Sfeervolle verfilming van de hard-boiled novel van James M. Cain en i.i.g. superieur aan de film met Nicholson en Lange uit de jaren '70(die uit de jaren '40 ken ik niet)waar de fysieke aantrekkingskracht tussen de personages van het scherm spat,waarbij Visconti natuurlijk Visconti niet zou zijn als hij geen homo-erotische nevenintrige zou lassen in deze in alle opzichten van het woord "straight"story.Als je het boek hebt gelezen verdwijnt natuurlijk veel van de spanning,maar in Italie begin jaren '40 gold dit voor vrijwel niemand.
p.s.:wat is (sic) rukhaar?
Friac
-
- 1323 berichten
- 1056 stemmen
28 januari 2011, 02:08 uur
Hier had ik net iets meer van verwacht, vooral het acteerwerk, de te lange speelduur en het ietwat flauwe einde (los van de laatste twee minuten) vielen niet echt in de smaak.
Wel heeft de film goede personages in huis die de film genoeg pit meegeven en is het basisgegeven van twee mensen die een misdaad uit pure passie plegen best interessant om er een film rond op te trekken. Veel scènes met zinderende erotiek, spanning, wroeging,...
Voorts echter te weinig écht vuurwerk gezien en er zaten redelijk veel middelmatige - soms zelfs ondermaatse - scènes in de film. Binnen het neorealisme (ook al is dit de voorloper ervan, hij kan er wat mij betreft bij) zijn er toch wel betere films te zien. Een nipte 3,5*
3,5*
Spetie
-
- 38830 berichten
- 6732 stemmen
27 april 2012, 23:09 uur
Erg goede film weer van Visconti, met vooral een ontzettend goede uitwerking van de personages.
Gino en Giovanna vormen hier ook een ontzettend goed koppel. De spanning, passie, hartstocht, onzekerheid en drama spat er op sommige momenten echt van af. Knap ook hoe ik ondanks hun daad, op een gegeven moment steeds meer sympathie voor ze kreeg, waardoor ik uiteindelijk ook wel geraakt werd door alles wat ze meemaakten.
Verder zit er een buitengewoon sterk sfeertje in. Soms echt tegen het broeierige aan. De acteurs spelen behoorlijk goed en ook een stuk ingetogener, dan in de meeste Italiaanse films uit die tijd, wat op zich wel eens een keertje fijn is. Het niveau is constant hoog met enkele sterke scènes, maar de laatste vijf minuten zijn echt het allerbest. Je voelt het haast aankomen, maar[spoiler het ongeluk in de mist is superieur gefilmd, en op emotioneel vlak ook erg sterk.
Een prima einde dus, van een verder prima werkje, die inderdaad ook enkele film noir eigenschappen bevat. Visconti zorgt er voor dat het allemaal werkt.
4,0*
martijn77
-
- 380 berichten
- 4154 stemmen
10 januari 2013, 01:50 uur
Mijn eerste Visconti en meer zullen volgen, zoveel is mij zeker. Wat een geweldig verteld verhaal. Dus credits voor het verhaal van Cain, maar zeker zoveel credits voor de regie, de personages/acteurs, de montage, en al het lef. Wow, wat een compleet cinematografisch feest levert dit op. Niets voelt gedateerd aan, alles klopt. De omkering van machtsposities/karakters is echt fantastisch en met name door datgene verteld wat Visconti bewust niet laat zien. Prachtige film, klassiek en terecht.
4 *, ten minste.
93.9
-
- 3123 berichten
- 4199 stemmen
1 maart 2015, 09:38 uur
Helaas niet de beste versie die ik zag van Homescreen. Heb er geen verstand van, maar je moet met de huidige techniek toch zo'n film aardig kunnen restaureren. Mussolini vernietigde alle kopieen, maar 1 bleef bespaard en daardoor kon ik vandaag genieten van een meesterwerk.
Film verdient zeker in historisch perspectief vijf sterren.
Flavio
-
- 4628 berichten
- 4909 stemmen
7 mei 2016, 16:53 uur
Ben wat minder enthousiast over Ossessione- ik zag de film wel met de nodige hindernissen waardoor ik er nooit lekker in kwam, maar ik ben toch licht teleurgesteld over deze debuutfilm, zeker na het zien van Le Notti Bianchi vorige maand (waarin Clara Calamai overigens ook een rolletje had), en het andere werk van Visconti dat ik tot nu toe zag.
De film miste het broeierige sfeertje dat bij het thema past, de hoofdrolspelers waren opportunisten die maar weinig chemie hadden. Na de intrigerende opening leek het nog wel wat te worden maar het kwam er niet echt uit. Filmisch vond ik het ook niet interessant genoeg, wat op zich niet onoverkomelijk is als het verhaal je meezuigt, maar dat gebeurde niet. Misschien nog een keer herzien over een tijdje en dan in alle rust.
eRCee
-
- 13380 berichten
- 1935 stemmen
4 november 2018, 13:50 uur
Fraaie montage in deze film, waar toch nog wel een vleugje expressionisme in door klinkt, naast het neo-realisme natuurlijk. Op het gebied van personage-uitwerking vond ik Ossessione wat minder, vooral Giovanna is een zeurderig type die helemaal niet past bij Gino, dus als kijker voel je je weinig betrokken bij die relatie. Het laatste half uur is ook nog eens rommelig (waar komt dat kind bij de pomp ineens vandaan? wat was de rol van die danseres/prostituee?). Toch als debuut een meer dan behoorlijke film.
Bobbejaantje
-
- 1980 berichten
- 1899 stemmen
16 december 2019, 12:40 uur
Ossessione was een echte schandaalfilm en dat is al niet moeilijk in te zien wanneer je de film bekijkt in de context van een ultra-katholiek Italië. De boog staat seksueel gespannen, al is het naar hedendaagse normen natuurlijk superbraaf wat je (niet) te zien krijgt.
De fascisten vonden het dan weer niet geestig dat er in de film wordt ingezoomd op de achterkrotten van Italië.
Het gekende verhaal wordt goed opgebouwd al vind ik vind het jammer dat de uitvoering van de moord op Giovanna’s echtgenoot niet in beeld wordt gebracht, wat toch wel bij uitstek een thrillerelement had kunnen zijn. Tenzij ik een gecensureerde versie bekeken heb.
Met de chemie tussen Clara Calamai en Massimo Girotti zit het gelukkig wel redelijk goed, want daar staat of valt dit soort films mee.
Qua script wijkt de film enigszins van het boek af met de toevoeging van de nevenplot met de straatentertainer. Volgens sommigen - ook hier op het forum - gaat het om een homo-erotisch element maar daar heb je volgens mij dan toch behoorlijk wat verbeelding voor nodig. Alsof een niet-seksuele vriendschap tussen mannen al niet meer mogelijk is. Voor mij betekent dit onderdeel sowieso geen meerwaarde en maakt het de film enkel wat langdradiger. Korter was zeker beter geweest.
Wat wel mooi is aan deze film, is de voorafname op het neo-realisme dat na de oorlog een vlucht zou nemen in de Italiaanse cinema. De film is geschoten op locatie waarbij je als kijker de sfeer van Italië, zijn steden en platteland, kan opsnuiven. In een tijd waarin veel mensen zich vooral verplaatsen met de fiets (wat dan weer aanleiding zou geven tot een andere klassieker). Ook een typisch Italiaans cultureel moment betreft de zangstonde (belcanto) in het café waar de echtgenoot van Giovanni zijn (opera)mannetje stond.
Voor mij is Ossessione een film om één keer gezien te hebben, waarbij het historisch belang misschien een tikkeltje het kijkplezier overstijgt. Met de kanttekening dat ik weliswaar reeds de versie van 1981 met een stomende Jack Nicholson en Jessica Lange gezien had, waardoor van verrassing geen sprake meer was.
In elk geval alle lof aan Visconti en zijn team om dit grensverleggend werk te maken in zéér moeilijke omstandigheden, om het nog niet eens te hebben over de nasleep ervan.
Movsin
-
- 7985 berichten
- 8258 stemmen
5 mei 2020, 21:01 uur
Visconti in zijn neo-realistische periode.
Een melodrama met het accent op het gekend thema van de teleurgang, hier van een al te ambitieus koppel.
Het begin van de film is sterk, daarna komen er wat zwakkere momenten (na het "ongeval") en al kwamen de overgangen tussen opeenvolgende scènes niet altijd vlotjes uit de verf, Visconti toont zich toch een meester daar waar hij heel mooie beelden brengt die weinig of niets met het verhaal te maken hebben, maar gevat meedragen aan de sfeerschepping.
Een film met de zucht naar vrijheid en onafhankelijkheid als rode draad. Binding kan maar dan niet ten koste van alles. Die gedachte is duidelijk bij de karakterontleding van de twee hoofdrolspelers maar duikt ook op bij die andere kermisartiest, lo spagnolo.
Na "The Postman always rings twice" met Jack Nicholson, zeker van deze veel oudere Visconti-versie genoten.
Vorige1Volgende